کارفرما می تواند نوجوان را به کار بگیرد و آیا حقوق و مزایا به نوجوان تعلق می گیرد؟

حقوق کار یکی از شاخه‌های تخصصی در علم حقوق به شمار می‌رود که به طور تخصصی به روابط بین کارگر و کارفرما و وظایف قانونی آن‌ها در قبال یکدیگر می‌پردازد.

کلیه کارفرمایان، کارگران، کارگاه‌ها، موسسات تولیدی، صنعتی، خدماتی و کشاورزی مکلف به تبعیت از قانون کار می‌باشند.

کارگر از لحاظ این قانون کسی است که به هر عنوان در مقابل دریافت حق‌السعی اعم از مزد، حقوق، سهم سود و سایر مزایا به درخواست کارفرما کار می‌کند. کارفرما شخصی است حقیقی یا حقوقی که کارگر به درخواست و به حساب او در مقابل دریافت حق‌السعی کار انجام می‌دهد.

روابط کارگری و کارفرمایی از اهمیت بالایی برخوردار است که مورد توجه خاص قانونگذار می‌باشد. در قانون کار اصطلاح کارگاه برای محل انجام کار در نظر گرفته شده است که کارگر به درخواست کارفرما در آن جا کار می‌کند.

کارگاه محلی است که کارگر به درخواست کارفرما یا نماینده او در آن جا کار می‌کند، از قبیل موسسات صنعتی، کشاورزی، معدنی،‌ ساختمانی، ترابری مسافربری، خدماتی، تجاری، تولیدی، امکان عمومی و امثال آن‌ها.

مدیران و مسئولان‌ و به طور عموم کلیه کسانی که عهده‌دار اداره کارگاه هستند، نماینده کارفرما محسوب می‌شوند و کارفرما مسئول کلیه تعهداتی است که نمایندگان مذکور‌ در قبال کارگر به عهده می‌گیرند.

در صورتی که نماینده کارفرما خارج از اختیارات خود تعهدی بنماید و کارفرما آن را نپذیرد، در مقابل کارفرما ضامن است.

در صورتی که کارگر یا کارفرما در انجام وظایف قانونی خود کوتاهی کنند یا تحت هیچ شرایطی به مقررات و ضوابط کاری پایبند نباشند، می‌تواند زمینه بروز اختلاف بین آن‌ها را فراهم نماید. در واقع عدم اجرای صحیح مقررات قانون کار می‌تواند در نهایت به قطع روابط کاری بین کارگر و کارفرما ختم شود.

زمانی که کارگر وارد مجموعه کاری می‌شود، قبل از آن کارفرما با وی جلسه ای را برگزار می‌کند و تمامی شرایط کار را برای او بازگو می‌کند. در این شرایط کارگر به ضوابط کار آگاه می‌باشد و نمی تواند عدم انجام وظایف خود را به دلیل عدم آگاهی در مورد ضوابط کار مرتبط کند.

قانون کار بیشتر جنبه حمایتی از کارگران را دارد و شرایطی را در نظر گرفته است که از کارگر حمایت کند. این قانون اصولا با جنبه حمایتی آن شناخته می‌شود. به این معنا که اصل بر حمایت کارگران می‌باشد و در وهله اول حمایت از کارگر را در اولویت کار قرار می‌دهد.

به طور کلی حقوق کار اهداف مختلفی را دنبال می‌کند که یکی از مهم‌ترین آن ایجاد عدالت و برابری میان کارگران و کارفرمایان می‌باشد. زمانی از که از رابطه کار سخن به میان می‌آید، اغلب این گونه تصور می‌شود که کارگر می‌بایست از کارفرما تبعیت کند و باید دستورات وی را به درستی اجرا کند.

همین موضوع سبب شده است تا قشر کارگر ضعیف تلقی شود و قانون کار در این زمینه حمایت‌های خاصی را از این قشر انجام داده است.

قوانین کار معمولا حمایت‌هایی را از طبقه کارگران به عمل می‌آورند که کارفرمایان نیز ناچار به تبعیت از این قوانین حمایتی خواهند بود. علاوه بر اینکه حقوق کار قوانین حمایتی را پیش‌بینی کرده است.

بنابراین حمایتی بودن حقوق کار به معنای پیش‌بینی موازین حمایتی در قوانین ناظر بر حقوق کار می‌باشد که عمدتا مقررات و ضوابط قانون کار در جهت حمایت از کارگران تدوین شده است.

یکی از موضوعات مهم در روابط کار مبحث انجام کار توسط نوجوانان می‌باشد. همواره این سوال مطرح می‌شود که افراد در چنین سنی می‌توانند کار کنند؟ به عبارت دیگر سن قانونی کار چه قدر است؟

در قانون کار هیچگونه اجباری برای کار کردن افراد وجود ندارد و همه این مسائل به اراده و اختیار اشخاص بستگی دارد. از مواد 79 الی 84 قانون مدنی به شرایط انجام کار توسط نوجوانان پرداخته شده است.

به موجب ماده 79 این قانون، به کارگیری افراد کمتر از 15 سال تمام ممنوع می‌باشد.

بنابراین کارفرما نمی‌تواند افراد کمتر از 15 سال را به کار بگیرد. در واقع به کارگیری چنین افرادی بر خلاف مقررات قانون کار می‌باشد و ضمانت اجرای کیفری نیز برای کارفرمایان خاطی در نظر گرفته شده است.

کارگر نوجوان کیست؟

قانون کار به عنوان مهم‌ترین سند تنظیم کننده روابط کاری بین کارگر و کارفرما می‌باشد. در واقع این قانون به خوبی می‌تواند روابط کارگری و کارفرمایی را تنظیم نماید که هر کدام ملزم به اجرای صحیح قوانین کار می‌باشند.

ممکن است اصطلاح کارگر نوجوان را به دفعات زیاد شنیده باشید اما همواره این سوال مطرح می‌شود که کارگر نوجوان به چه کسی گفته می‌شود؟ در قانون کار زمانی که اصطلاح کارگر مطرح می‌شود، به صورت عام به جنس مذکر ارتباط دارد و تنها در بخشی از قانون کار به شرایط کار زنان اشاره کرده است.

مبحث پنجم از فصل سوم قانون کار اختصاصا به شرایط کار نوجوان پرداخته شده است که مواد 79 تا 84 این قانون را در بر می‌گیرد.

با توجه به حساسیت این سن، قانون کار توجه خاصی نسبت به نحوه و شرایط کار نوجوانان دارد و تمامی مقررات وضع شده در این زمینه جنبه حمایتی از افراد نوجوان را در پی دارد.

به طور کلی سنین نوجوانی جز حساس‌ترین دوران زندگی هر فردی به شمار می‌رود و نیاز‌های عاطفی و روحی فرد در این دوران شکل می‌گیرد و نیاز به تقویت دارد.

متاسفانه در بسیاری از مشاغل دیده شده است که کارفرما نحوه برخورد و ارتباط مناسبی با کارگران ندارد و همچنین کارگران نوجوان نیز در این زمینه دچار آسیب‌های روحی و روانی نیز می‌شوند.

با توجه به این که کارگر نوجوان در مقایسه با سایر کارگران سن و سال کمتری دارد، از نگاه کارفرما چنین کارگران ضعیف و ناتوان به شمار می‌روند و هر نوع رفتاری را با آن‌ها انجام می‌دهند.

بنابراین کارگر نوجوان فردی است که بین 15 تا 18 سال سن دارد و به کارگیری او در محل کار منوط به یک سری شرایط قانونی است.

به موجب ماده 80 قانون کار، کارگری که سنش بین ۱۵ تا ۱۸ سال تمام باشد، کارگر نوجوان نامیده می‌شود. نحوه شرایط کاری آن‌ها در این قانون وضع شده است که در ادامه به آن می پردازیم.

ممنوعیت کاری افراد کمتر از 15 سال تمام

زمانی که کارگر در مجموعه کاری استخدام می‌شود، در وهله اول با وی قراردادی منعقد می‌شود. قرارداد کار به روابط بین کارگر و کارفرما رسمیت می‌دهد و به نوعی چنین روابطی جنبه قانونی پیدا می‌‌کنند.

یکی از شرایط صحت انعقاد قرارداد‌های کاری، اهلیت طرفین می‌باشد. به بیان دیگر، طرفین اصلی در قرارداد کار می‌بایست از اهلیت قانونی برخوردار باشند.

منظور از اهلیت قانونی در واقع همان غیر محجور بودن افراد می‌باشد. در صورتی که یکی از طرفین محجور باشد، قرارداد منعقد شده باطل می‌باشد و به لحاظ قانونی هیچگونه اعتباری ندارد.

در قانون کار ایران، به کارگیری افرادی که هنوز به سن بلوغ نرسیده‌اند، ممنوع می‌باشد. با توجه به ماده 79 این قانون، به کار گماردن افراد کمتر از ۱۵ سال تمام ممنوع است.

بنابراین حداقل سن قانونی کار در ایران 15 سال می‌باشد. در واقع کارفرما نمی‌تواند افرادی که هنوز به سن بلوغ نرسیده‌اند را به کار اجبار کند.

افرادی که سن آن‌ها زیر 15 سال تمام می‌باشد، به لحاظ حقوقی محجور (صغیر) محسوب می‌شوند و امکان کار کردن آن‌ها در این شرایط وجود ندارد.

در واقع چنین افرادی صلاحیت و اهلیت انعقاد قرارداد کار را ندارند. بنابراین چنانچه کارفرما اقدام به انعقاد قرارداد با چنین افرادی نماید، قرارداد منعقد شده باطل می‌باشد و هیچگونه اثر قانونی را نمی‌توان برای آن متصور شد.

البته در برخی از مشاغل دیده شده است که افراد کمتر از 15 سال نیز به کار گرفته شده اند که بر خلاف شرایط قانونی است و در صورت احراز چنین موضوعی، کارفرما مطابق قانون جریمه خواهد شد.

لازم به ذکر است که شرایط کاری افراد در کشور‌های مختلف دنیا با یکدیگر متفاوت است که قوانین مختلفی در این زمینه وضع شده است.

به کار گیری افراد کمتر از 15 سال در بسیاری از کشور‌های دنیا یک امر بدیهی است و چه بسا در سنین پایین‌تر نیز افراد مشغول به کار و فعالیت هستند. موضوع کارکردن کودکان پیشینه چندین ساله دارد و به ادوار گذشته برمی‌گردد.

اما همانطور که گفته شد، در قانون ایران امکان کار کردن برای افراد زیر 15 سال وجود ندارد. زیرا چنین افرادی به لحاظ قانونی هنوز به سن بلوغ نرسیده اند و توانایی لازم برای انجام کار را ندارند.

البته به لحاظ شرعی نیز کار کردن کودکان و افرادی که به سن بلوغ نرسیده‌اند، صحیح نمی‌باشد و باید ضمانت اجرایی در این زمینه وجود داشته باشد تا در صورت انجام کار توسط افراد زیر پانزده سال برای آن‌ها جریمه های سنگینی نیز وضع شود.

آزمایش‌های پزشکی کارگران نوجوان

شرایط کاری کارگران نوجوانان تنها به محدودیت های سنی آن‌ها مربوط نمی‌شود. قانونگذار علاوه بر تعیین سن برای انجام کار، به جهت حفظ سلامت کارگران نوجوان نیز ضوابط و مقررات را تعیین کرده است تا بتوانند به انجام کار و فعالیت بپردازند.

علاوه بر برخوراری از سن قانونی کار، انجام آزمایشات پزشکی نیز جز ضروریات کاری برای کارگران نوجوان به شمار می‌رود.

به موجب ماده 80 قانون کار، کارگر نوجوان در بدو استخدام باید توسط سازمان تامین اجتماعی مورد‌ آزمایش‌‌های پزشکی قرار گیرد.

همچنین ماده 81 قانون کار در این زمینه بیان می کند: آزمایش ‌های پزشکی کارگر نوجوان، حداقل باید سالی یکبار تجدید شود و مدارک مربوط در پرونده استخدامی وی ضبط گردد. پزشک درباره تناسب نوع کار با توانایی کارگر نوجوان اظهار نظر می‌کند و چنانچه کار مربوط را نامناسب بداند کارفرما مکلف است در حدود امکانات خود شغل کارگر را تغییر دهد.

بنابراین کارگر نوجوان حداقل باید سال یک مرتبه تحت آزمایشات پزشکی قرار گیرد. همچنین در صورت تشخیص پزشک مبنی بر به خطر افتادن سلامت کارگر نوجوان در محل کار، کارفرما می بایست محل انجام کار وی را تغییر دهد. در واقع کارفرما باید کاری را متناسب با توانایی‌های کارگر نوجوان به او محول کند.

در صورتی که کارفرما به نظرات پزشک توجه نکند و فعالیت کاری کارگر نوجوان را تغییر ندهد، مطابق قانون با وی رفتار خواهد شد.

ساعت کار نوجوانان در قانون کار

ساعت کار و انجام فعالیت روزانه نوجوانان نیز در قانون کار پیش‌بینی شده است. با توجه به این که سن کارگر نوجوان از سایر کارگران پایین‌تر است، طبیعی است که توان انجام کار توسط آن‌ها به مراتب کمتر باشد.

به همین جهت با توجه به حفظ سلامت کارکران نوجوان و حمایت از شرایط جسمی آن‌ها، قانونگذار محدودیت‌هایی را برای ساعت کاری نوجوانان تعیین کرده است.

مطابق ماده 82 قانون کار، ساعات کار روزانه کارگر نوجوان، نیم ساعت کمتر از ساعات کار معمولی کارگران است. ترتیب استفاده از این امتیاز با توافق کارگر و‌ کارفرما تعیین خواهد شد.

بنابراین کارگران نوجوان نیم ساعت کمتر از سایر کارگران در طول روز فعالیت می کنند که البته در این زمینه کارگر و کارفرما می توانند به توافقاتی نیز برسند.

انجام چه نوع کار هایی برای نوجوانان ممنوع است؟

به طور کلی انجام کار برای نوجوانان با محدودیت‌های زیادی همراه است و قانونگذار با هدف حمایت از این کارگران انجام یک سری از کارها را برای آن‌ها ممنوع کرده است.

در واقع علاوه بر سن قانونی و انجام معاینات پزشکی، در خصوص نوع و فعالیت کار نیز محدودیت‌هایی وضع شده است.

در مورد ساعات کار نوجوانان در ماده 83 این قانون بیان شده است: ارجاع هر نوع کار اضافی و انجام کار در شب و نیز ارجاع کار‌های سخت و زیان‌آور و خطرناک و حمل بار با دست، بیش از حد مجاز و ‌بدون استفاده از وسایل مکانیکی برای کارگر نوجوان ممنوع است.

بنابراین انجام کار‌های ممنوع در قانون کار برای نوجوانان را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:

1. انجام کار‌های اضافی
2. انجام کار در شب
3. انجام کار‌های سخت و زیان‌آور

بنابراین ارجاع کار‌های اضافی، کار سخت و زیان‌آور و انجام کار در شب به کارگران نوجوان ممنوع است. با توجه به سختی این نوع کار‌ها تحت هیچ شرایطی نمی‌توان انجام آن‌ها را به نوجوانان محول کرد.

با توجه به شرایط جسمی و توانایی کارگران نوجوان برای انجام کار و فعالیت امکان ارجاع کار‌های مزبور به آن‌ها وجود ندارد.

با توجه به ماده 84 قانون کار، در مشاغل و کارهایی که به علت ماهیت آن یا شرایطی که کار در آن انجام می‌شود برای سلامتی یا اخلاق کارآموزان و نوجوان زیان‌آور ‌است، حداقل سن کار ۱۸ سال تمام خواهد بود. تشخیص این امر با وزارت کار و امور اجتماعی است.

مشاغل و کار‌هایی که سلامت نوجوانان را تهدید می‌کند، می تواند مصداق مشاغل سخت و زیان‌آور محسوب شود. سن قانونی در اینگونه مشاغل حداقل 18 سال می‌باشد و امکان به کارگیری افراد زیر هجده سال تمام وجود ندارد.

کارفرمایان مکلف هستند قبل از محول کردن کار‌های سخت و زیان‌آور به کارگران، ابتدا شرایط جسمی و توانایی آن‌ها را مورد بررسی قرار دهند.

همچنین معاینات پزشکی لازم را انجام دهند که در صورت مساعد بودن شرایط مزبور، امکان انجام چنین کارهایی برای کارگران وجود دارد.

در صورتی که کارگری شرایط جسمی مناسبی نداشته باشد یا با انجام معاینات پزشکی ثابت شود که وی مبتلا به بیماری خاص می‌باشد، انجام کارهای سخت و زیان‌آور برای او امکان‌پذیر نمی‌باشد.

در صورت احراز چنین شرایطی اگر کارفرما انجام کارهای سخت و زیان‌آور را به کارگران محول کند، مرتکب تخلف شده است و می‌توان از او شکایت قانونی کرد.

بنابراین افراد زیر 18 سال نمی‌توانند در مشاغل سخت و زیان‌آور فعالیت داشته باشند. در واقع حداقل سن قانونی کار برای اینگونه مشاغل هجده سال تمام می‌باشد.

ساعت کار کارگر نوجوان در قانون کار

در قانون کار، صراحت به ساعت کار کارگران اشاره شده است که کارفرما نمی‌تواند بیشتر از مدت تعیین شده از کارگران درخواست انجام کار کند؛ مگر در شرایطی که زمان انجام کار بین طرفین توافق شده باشد.

بهره‌گیری کارگران بیشتر از ساعت کار قانونی تخلف محسوب می‌شود که در این شرایط امکان طرح شکایت قانونی علیه کارفرما وجود دارد.

لازم به ذکر است که کارفرمایان در ازای تعداد ساعت فعالیت بیشتر از میزان تعیین شده در قرارداد برای کارگران دستمزد بیشتری در نظر می‌گیرند که در این صورت به لحاظ قانونی هیچ منعی ندارد.

مطابق ماده 51 قانون کار، ساعت کار در این قانون مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد. به غیر از‌ مواردی که در این قانون مستثنی شده است، ساعات کار کارگران در شبانه روز نباید از ۸ ساعت تجاوز نماید.

بنابراین ساعت کار روزانه کارگران 8 ساعت در روز است که در هفته نباید از 44 ساعت بیشتر شود. درباره نحوه تقسیم‌بندی ساعت کار کارگران‌، کارگر و کارفرما می‌توانند با یکدیگر توافق کنند اما با این وجود باز هم ساعت کار نباید از 44 ساعت در هفته تجاوز کند.

لازم به ذکر است که شرایط کار نوجونان در مقایسه با سایر کارگران متفاوت است و همانطور که گفته شد، ساعت کار روزانه کارگران نوجوان 30 دقیقه کمتر است بقیه افراد حاضر در محل کار می‌باشد.

شرایط ارجاع کار اضافی به کارگر

انجام کار‌های اضافی مطابق قانون کار برای نوجوانان ممنوع است و کارفرمایان نمی‌توانند انجام چنین کار‌هایی را به کارگران بین 15 تا 18 سال ارجاع دهند.

محول کردن کاری اضافه‌تر از کار اصلی به کارگر تحت ضوابط و مقررات خاصی انجام می‌شود. با توجه به ماده 59 قانون کار، در حالت عادی ارجاع کار اضافی به کارگر با شرایط ذیل مجاز است:

• ‌الف – موافقت کارگر
• ب – پرداخت 40 درصد اضافه بر مزد هر ساعت کار عادی.

بنابراین در صورت موافقت کارگر و پرداخت چهل درصد به دستمزد و حقوق، ارجاع کار اضافی به کارگر امکان‌پذیر است.

‌به موجب تبصره ماده مزبور، ساعات کار اضافی ارجاعی به کارگران نباید از ۴ ساعت در روز تجاوز نماید مگر در موارد استثنایی با توافق طرفین. در واقع حداکثر زمان کار اضافی در روز چهار ساعت می‌باشد که البته بیشتر از این میزان به توافق طرفین بستگی دارد.

ارجاع کار اضافی با تشخیص کارفرما به شرط پرداخت اضافه‌کاری و برای مدتی که جهت مقابله با اوضاع و‌ احوال ذیل ضرورت دارد مجاز است و حداکثر اضافه‌کاری موضوع این ماده ۸ ساعت در روز خواهد بود:

• الف – جلوگیری از حوادث قابل پیش‌‌بینی و یا ترمیم خسارتی که نتیجه حوادث مذکور است.
• ب – اعاده فعالیت کارگاه، در صورتی که فعالیت مذکور به علت بروز حادثه یا اتفاق طبیعی از قبیل، سیل، زلزله و یا اوضاع و احوال غیر قابل ‌پیش‌بینی دیگر قطع شده باشد.

در صورت بروز حوادث مختلف و با تشخیص کارفرما ارجاع کار اضافی به کارگر در مدت زمان 8 ساعت در روز امکان‌پذیر است. البته ارجاع کار اضافی به کارگر در مدت زمان 8 روز به شرط پرداخت اضافه‌کاری از طرف کارفرما است.

پس از انجام کار اضافی در موارد فوق، کارفرما مکلف است حداکثر ظرف مدت ۴۸ ساعت موضوع را به اداره کار و امور اجتماعی‌اطلاع دهد تا ضرورت کار اضافی و مدت آن تعیین شود.

در صورت عدم تایید ضرورت کار اضافی توسط اداره کار و امور اجتماعی محل، کارفرما مکلف به پرداخت غرامت و خسارات وارده به‌ کارگر خواهد بود.

لازم به ذکر است که مطابق ماده 61 قانون کار، ارجاع کار اضافی به کارگرانی که کار شبانه یا کار‌‌های خطرناک و سخت و زیان‌آور انجام می‌دهند، ممنوع است.

ممنوعیت کار اجباری

به کارگیری افراد به اجبار و زور جز مسائلی می‌باشد که در سطح جوامع بین المللی نیز مورد بحث قرار می‌گیرد. بهره‌کشی از کارگران پیشینه چندین ساله در سراسر دنیا دارد که البته این شرایط در حال حاضر بسیاری از کشورهای جهان مشاهده می‌شود.

علاوه بر ورود سازمان‌های بین‌المللی ذی‌ربط در ارتباط با ممنوعیت کار اجباری، قوانین داخلی هر یک از کشورها در حال حاضر با ساز و کارهایی خاص به مبارزه علیه کار اجباری توسط کارگران پرداخته و به ممنوعیت کار اجباری حکم نموده‌‌اند.

در قانون اساسی صراحتا به منع به کارگیری کار اجباری پرداخته است و همواره تاکید شده است که افراد در انتخاب شغل و کار کار خود آزادی دارند و هیچکس نمی‌تواند افرادی را برای انجام کاری اجبار کند. در واقع عدم بهره‌کشی از کارگران در یک سری از مشاغل مورد تاکید این قانون قرار گرفته است.

بر اساس بند 4 اصل چهل و سوم و بند 6 اصل دوم و اصل نوزدهم، بیستم و بیست و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اجبار افراد به کار معین و بهره‌کشی از دیگری ممنوع و مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود و همه افراد اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و هر کس این حق را دارد تا شغلی را که به آن مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست، برگزیند.

مطابق قانون اساسی، منع بهره‌کشی از افراد و اجبار آن‌ها برای انجام کار و فعالیت صراحتا مورد تاکید قانونگذار قرار گرفته است و هیچکسی نمی‌تواند در این زمینه نمی‌تواند افرادی را برای انجام کار اجبار کنند.

این موضوع در روابط بین کارگر و کارفرما نیز صدق می‌کند و کارفرمایان حق به کارگیری از افراد نیروی کار را از روی اجبار ندارند.

مجازات کار اجباری در قانون کار

با توجه به این کار کار اجباری در قانون اساسی منع شده است، در قانون کار برای آن مجازات سنگینی نیز در نظر گرفته شده است.

در قانون کار ایران، وادار کردن افراد به انجام دادن کار به صورت اجباری و بدون اختیار خود فرد، برای اشخاصی که دیگران را به کار اجباری می‌گمارند ممنوع است و برای این امر مجازات‌هایی نیز در نظر گرفته شده است.

بنابراین طبق قانون کار واداشتن کارگران به انجام کار اجباری توسط کارفرما یا هر شخص دیگر نوعی جرم است.

کارفرما در صورتی که کارگر یا کارگرانی را برای انجام کاری اجبار کند، مطابق قانون مجرم شناخته می‌شوند و مجازات سنگینی نیز در انتظارشان خواهد بود.

در این شرایط افراد نیروی کار اگر هیچگونه میل و رغبتی برای انجام چنین امری از طرف کارفرما نداشته باشند، می‌توانند علیه او طرح شکایت قانونی کنند و مراجع ذی‌صلاح به شکایت مربوطه رسیدگی خواهند کرد.

حال با توجه به جرم‌انگاری شدن کار اجباری در قانون، به میزان مجازات تعیین شده در این زمینه می‌پردازیم. ماده 172 قانون کار در ارتباط با مجازات کار اجباری پرداخته است که مجرم به مجازات حبس از 91 روز تا یک سال و یا جریمه نقدی معادل 200 برابر حداقل مزد روزانه کارگران محکوم خواهد شد.

ماده 172 قانون کار در این زمینه بیان می‌کند:

کار اجباری در هر شرایطی و به هر شکل ممنوع است و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت ‌المثل کار انجام یافته و جبران‌ خسارت با توجه به شرایط و امکانات خاطی و مراتب جرم به حبس از ۹۱ روز تا یک سال و یا جریمه نقدی معادل ۵۰ تا 200 برابر حداقل مزد روزانه‌ محکوم خواهد شد.

هر گاه چند نفر به اتفاق یا از طریق یک موسسه، شخصی را به کار اجباری بگمارند، هر یک از متخلفان به مجازات‌های فوق محکوم و ‌مشترکا مسئول پرداخت اجرت ‌المثل خواهند بود. مگر آن که مسبب اقوی از مباشر باشد، که در این صورت مسبب شخصا مسئول است.

‌طبق تبصره ماده فوق، چنانچه چند نفر به طور جمعی به کار اجبار گمارده شوند، متخلف یا متخلفین علاوه بر پرداخت اجرت‌المثل با توجه به شرایط و‌ امکانات خاطی و مراتب جرم به حداکثر مجازات مذکور در این ماده محکوم خواهند شد.

مشاوره حقوقی در ارتباط با شرایط کار نوجوانان

شرایط کاری نوجوانان از حساسیت خاصی برخوردار است و مورد حمایت قانونگذار نیز قرار گرفته است. در قانون کار محدودیت‌های خاصی برای انجام کار توسط نوجوانان در نظر گرفته شده است که باید به درستی اجرا شوند.

همانطور که می‌دانید، امکان کار برای افراد زیر 15 سال وجود ندارد. در واقع حداقل سن قانونی پانزده سال تمام می‌باشد. ساعت کار قانونی نوجوانان به مدت نیم ساعت کمتر از ساعت کاری سایر کارگران است.

همچنین انجام آزمایشات پزشکی از دیگر شرایط کار نوجوانان به شمار می‌رود که در قانون کار به آن اشاره شده است.

در صورتی که در زمینه شرایط کار قانونی نوجوانان نیاز به شماره حقوقی دارید، می توانید به سامانه وکیل کار 24 مراجعه نمایید و از خدمات و امکانات حقوقی آن بهره‌مند شوید.

وکیل کار 24 با سابقه چندین ساله در امور مربوط به حقوق کار و با بهره‌مندی از کارشناسان و وکلای متخصص در این زمینه می‌توانید شما را در این زمینه راهنمایی نماید و مشاوره‌های تخصصی حقوقی را در اختیارتان قرار دهد.

مفهوم کارگر نوجوان در قانون کار چیست؟

مفهوم کارگر نوجوان در قانون کار بیان شده است و به کارگری که سن بین 15 تا 18 سال دارد، گفته می‌شود.

ساعت کاری کارگران نوجوان در قانون کار به چه صورت است؟

به موجب قانون کار، ساعات کاری کارگران نوجوان نسبت به سایر کارگران به اندازه نیم ساعت در طول روز کمتر است.

بر اساس قانون کار شرایط کاری مربوط به کارگران نوجوان به چه صورت است؟

طبق قانون ارجاع کار‌های سخت و زیان‌آور و همچنین کار‌های اضافی به نوجوانان ممنوع می‌باشد.